In de Provence kan je prachtig fietsen. Heerlijk peddelen langs de lavendelvelden en de olijvengaarden waan je je echt als God in Frankrijk. De meeste bergen en bergjes zijn niet zo hoog en niet zo steil. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. “De Reus van de Provence” bijvoorbeeld, oftewel de Mont Ventoux. Omdat ik op mijn vakantie dit jaar daar ‘toevallig’ in de buurt was maar weer eens – na dertien jaar – naar boven gefietst. Deze berg past echter niet in deze rubriek. Maar de Ventoux heeft een klein zusje. Niet al te ver van de Ventoux vandaan ligt de ‘Montagne de Lure’. Ook een kale top, maar veel minder maanlandschap dan de grote broer. Korter, minder steil, maar heerlijk rustig – en evengoed meer dan 1000 hoogtemeters. De enige levende wezens die ik tijdens mijn beklimming tegenkwam waren de horden vliegen die zich om mijn hoofd en op mijn handen verzamelden.

(Bron profiel: Cyclingcols.com)

In het begin van de middag rijd ik vanaf de camping Forcalquier in om de binnendoorweg naar Saint-Etienne-les-Orgues te nemen. De temperatuur is inmiddels al boven de 30 graden gestegen. De weg loopt eerst omhoog naar het fraaie stenenlandschap van ‘Les Mourres’. Daarna daalt de weg, om een paar kilometer voor Saint-Etienne gevoelig omhoog te lopen. Op dit stuk kan je de top goed zien. Hoewel de klim ‘officieel’ (daar staat het eerste kilometerbordje naar de top) in het dorpje begint, voelt dit toch echt als klimmen. Na het dorpje volgt een lang stuk door het bos, net als bij de Ventoux vanuit Bedoin. Het stijgingspercentage neemt met de kilometer toe lijkt het.
De weg lust met grote en kleine haarspelden omhoog. Als ik het bos uit ben, ontvouwt zich een prachtig uitzicht, hoewel het mooiste verborgen blijft achter de rotsen. Vlak voor een bocht is de Ventoux goed te zien. Na een restaurant wordt de weg smaller. De klim vlakt wat af. Niet veel later, bij een ‘belvédère’, is het helemaal gedaan. Op de grote plaat fiets ik verder naar de top. Helemaal boven zoals op de Ventoux kom je niet, maar 1740 meter is ook een leuke hoogte om te finishen. Ik maak een paar foto’s van het uitzicht en laat me ook nog even op de plaat zetten. In de afdaling pak ik het uitzichtpunt nog even mee en daal verder naar het restaurant voor een welverdiende cola.

Datum beklimming: 28-7-2015