Fietsjaar 2023 werd een recordjaar.

Eind december stond de teller op meer dan 17.000 buitenkilometers. Kilometers gefietst op de Scott racefiets, de Giant gravelbike en de Trek endurancefiets, alsmede ruim 600 kilometer op een huurfiets op Gran Canaria. Op dat Canarisch eiland maakte ik mijn eerste buitenlandse kilometers én de nodige hoogtemeters, en dat al in de eerst week van maart. De openingstocht van mijn fietsclub in Zaltbommel moest toen nog komen.

In april/mei togen we sinds lange tijd weer met z’n tweeën naar het buitenland, dit keer naar de Ligurische kust ten westen van Genua, waar we mooie dagtochtjes maakten. In Piemonte reden we een tweedaagse van Alba naar Asti en terug, op en neer naar de bergdorpjes en langs de kale wijngaarden. Heel mooi!

Met een paar mooie tochten in Nederland en Duitsland in de achterzak (Limburgs Mooiste en een tweedaagse in de Eifel), wachtten in de zomer de echte bergen. Hoogste en ongetwijfeld zwaarste was de Col de la Loze, bekend uit de Tour.

Mijn geplande fietsvakantie in september op Corsica ging door gebrek aan deelname helaas niet door. In plaats daarvan kon ik nog inschrijven op een verkenningsreis van HiRoads met de gravelbike in Albanië. Dat heb ik geweten. Buiten dat het ontzettend mooi was, was het zo nu en dan ook onbegaanbaar door de grote stenen. Gelukkig was het overgrote deel goed te doen en konden we genieten van het landschap en het leven in de dorpjes die we aandeden.

Ook dit jaar was de Gooische 200 (gravelrit) weer mijn langste tocht van het jaar. Na weer een tweedaagse tocht, dit keer naar Goeree, luidde ik het jaar uit met nog wat leuke ritjes op de weg en door het bos. Gelukkig bleef dit jaar het malheur uit en kon ik mede daardoor afsluiten met het nieuwe record.

Fietsjaar 2022 was gelukkig een jaar waarin de coronamaatregelen tot een einde kwamen en we weer groepsgewijs in clubverband konden fietsen.

In januari kan ik alweer mijn eerste fietskilometers maken na mijn heupbreuk in november. Alhoewel het nog niet van harte ging… Daarna een ‘gewoon’ seizoen gemaakt, met de tochtjes met WV Salt-Boemel, met z’n tweetjes, alleen…

Het traditionele fietsweekje in de bergen vond dit jaar plaats in de Auvergne, rond de Puy-de-Dôme. Voor de tweede keer met Vasa Sport weg, met reisbegeleiders die in de streek woonden en ons de mooiste weggetjes lieten zien. Klapstuk van de week was de beklimming op de laatste dag van de Puy-de-Dôme zelf, die alleen op deze dag geopend was voor fietsers. Dit jaar ook voor de renners van de Tour de France! Ook in onze zomervakantie kon ik nog diverse mooie passen beklimmen.

De traditionele oktobertweedaagse ging naar Hardenberg, met onderweg o.a. de Lemelerberg en de Holterberg als “obstakels”.

De langste rit was dit jaar een gravelmarathon: de Gooische 200, in het gebied waar mijn wieg heeft gestaan en ik ben opgegroeid.

Helaas eindigde ook 2022 weer in mineur: op 13 december verstapte ik me met hardlopen en brak een middenvoetsbeentje. Vlak daarvoor had ik wel weer – net als vorig jaar – de mijlpaal van 15.000 fietskilometers behaald!

En alweer een jaar dat werd gekenmerkt door corona. Gelukkig konden we meer dan in 2020. Zo gingen de meeste clubtochten met Salt-Boemel gewoon door. Ook konden we na juni weer ‘volop’ in de gele gebieden in het buitenland fietsen.

In de eerste maanden zijn we veel samen op stap gegaan, en onze fietstochtjes gemaakt op Ameland, in Zuid-Limburg, in Drenthe en rond Alkmaar.

In juni kon ik weer iets afstrepen van mijn bucket list. In drie dagen reed ik langs de grenzen van de provincie waar ik woon, een ‘randje Gelderland’. 600 km langs rivieren, door bossen, langs akkers, langs de randmeren: veelal prachtige wegen, hier en daar onverhard… een avontuur!

Tijdens de zomervakantie in Frankrijk en Zwitserland gingen uiteraard de fietsen mee. Eind augustus ging ik met Vasa Sport nog een week fietsen in Oostenrijk; na een nat begin eindigde deze week met prachtige uitzichten op witte toppen.

In oktober reed ik nog een traditionele tweedaagse, dit keer naar Egmond. Helaas eindigde het jaar in mineur. Op 3 november viel ik ongelukkig van mijn fiets en brak m’n heup. Na een operatie en 6 weken niet belasten kon ik op de laatste dag van het jaar alweer een ritje maken!

Al met al reed ik toch bijna een recordaantal kilometers. In het afgelopen jaar kwam ik net boven de 15.000km uit. (Met daarbovenop nog een aantal virtuele kilometers, maar die reken ik niet mee :-))

De bergen en bergjes die ik vorig jaar heb gereden zijn weer verwerkt in de tabellen. Ondanks corona mocht ik me gelukkig prijzen dat ik nog in twee landen heb kunnen fietsen deze zomer: in Duitsland (Zwarte Woud) en in Zwitserland (vanuit Andermatt). Het gedeelte van het Zwarte Woud dat ik heb bestreken was totaal nieuw voor mij. De grote bergen in Zwitserland kende ik merendeels al. Het venijn zat hem echter in de onbekendere beklimmingen. Die van de Schrina-Hochrugg en de Pragelpass zal ik me nog lang blijven herinneren!

Het fietsjaar 2020 is voorbij. In veel opzichten een vreemd jaar. In maart nog de openingstocht van Salt-Boemel kunnen rijden, maar daarna was het solo of duo. Tot in juni weer meer mocht. Op de langste dag met z’n drieën 300 km gefietst door 8 provincies.

En toen kwam de zomer. Toen leek er weinig of niets aan de hand. Met z’n tweeën fietsen in het Zwarte Woud. In augustus organiseerde En Route de Tour de Suisse, een weekje fietsen in de Alpen. Corona was daar ver weg. In september met de Salt-Boemelmannen 5 dagen fietsen in het Sauerland. Lekker op op terrasjes kunnen zitten!

Geen woon-werkkilometers dit jaar. Wel veel kleinere ritjes op werkdagen, om de sleur van de online vergaderingen te doorbreken. En doorfietsen tot het eind van het jaar: In oktober nog 2 dagen met ‘het tasje’ naar Ootmarsum.

Nog nooit zoveel kilometers gemaakt in die laatste maanden!

In 2019 heb ik weer verschillende bergen en bergjes op de fiets beklommen. Ik heb diverse beklimmingen kunnen noteren in de Spaanse en Franse Pyreneeën. Ook in de Haute Languedoc (zie Centraal Massief) mocht ik er een paar noteren. In de Provence zijn m.n. de drie beklimmingen van de Mont Ventoux erbij gekomen!

Het fietsjaar 2020 is begonnen. Tijd om even terug te kijken naar 2019.

De teller stond eind december op ruim 13.000 kilometer. Niet zoveel als in 2018, maar een respectabel aantal al zeg ik het zelf.

Het leukst waren (natuurlijk) de buitenlandse tripjes: Met Cycletours naar de Spaanse en Franse Pyreneeën en met 12 Salt-Boemelleden naar de Mont Ventoux, om de reus van de Provence van drie verschillende kanten te beklimmen.

En ook de tripjes op de gravelbike met Nella in Luxemburg en Limburg waren leuk.

In Nederland was de tweedaagse rond het IJsselmeer een topper, in een weekend dat op de zondag de Afsluitdijk nog even open was!

In 2018 heb ik weer verschillende bergen en bergjes op de fiets beklommen. Dit keer ‘slechts’ het achterland van de Costa Blanca verkend (vanuit Calpe) en de Franse Alpen (Savoie en Haute-Savoie) aangedaan. Je vindt de beklimmingen terug in de betreffende overzichten (per land en/of land en gebergte).

In 2017 heb ik weer verschillende bergen en bergjes op de fiets beklommen. Dit keer heb ik op La Palma, in Schotland, Noord-West Spanje (Asturië en Calabrië), en in de Franse en Italiaanse Alpen gefietst. Je vindt de beklimmingen terug in de betreffende overzichten (per land en/of land en gebergte).

In 2016 heb ik weer verschillende bergen en bergjes op de fiets beklommen. Dit keer heb ik alleen Italië en Oostenrijk aangedaan. Je vindt de beklimmingen terug in de overzichten van Italië resp. Oostenrijk en Slovenië.