In de Provence kan je prachtig fietsen. Heerlijk peddelen langs de lavendelvelden en de olijvengaarden waan je je echt als God in Frankrijk. De meeste bergen en bergjes zijn niet zo hoog en niet zo steil. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. “De Reus van de Provence” bijvoorbeeld, oftewel de Mont Ventoux. Omdat ik op mijn vakantie dit jaar daar ‘toevallig’ in de buurt was maar weer eens – na dertien jaar – naar boven gefietst. Deze berg past echter niet in deze rubriek. Maar de Ventoux heeft een klein zusje. Niet al te ver van de Ventoux vandaan ligt de ‘Montagne de Lure’. Ook een kale top, maar veel minder maanlandschap dan de grote broer. Korter, minder steil, maar heerlijk rustig – en evengoed meer dan 1000 hoogtemeters. De enige levende wezens die ik tijdens mijn beklimming tegenkwam waren de horden vliegen die zich om mijn hoofd en op mijn handen verzamelden.

(Bron profiel: Cyclingcols.com)

In het begin van de middag rijd ik vanaf de camping Forcalquier in om de binnendoorweg naar Saint-Etienne-les-Orgues te nemen. De temperatuur is inmiddels al boven de 30 graden gestegen. De weg loopt eerst omhoog naar het fraaie stenenlandschap van ‘Les Mourres’. Daarna daalt de weg, om een paar kilometer voor Saint-Etienne gevoelig omhoog te lopen. Op dit stuk kan je de top goed zien. Hoewel de klim ‘officieel’ (daar staat het eerste kilometerbordje naar de top) in het dorpje begint, voelt dit toch echt als klimmen. Na het dorpje volgt een lang stuk door het bos, net als bij de Ventoux vanuit Bedoin. Het stijgingspercentage neemt met de kilometer toe lijkt het.
De weg lust met grote en kleine haarspelden omhoog. Als ik het bos uit ben, ontvouwt zich een prachtig uitzicht, hoewel het mooiste verborgen blijft achter de rotsen. Vlak voor een bocht is de Ventoux goed te zien. Na een restaurant wordt de weg smaller. De klim vlakt wat af. Niet veel later, bij een ‘belvédère’, is het helemaal gedaan. Op de grote plaat fiets ik verder naar de top. Helemaal boven zoals op de Ventoux kom je niet, maar 1740 meter is ook een leuke hoogte om te finishen. Ik maak een paar foto’s van het uitzicht en laat me ook nog even op de plaat zetten. In de afdaling pak ik het uitzichtpunt nog even mee en daal verder naar het restaurant voor een welverdiende cola.

Datum beklimming: 28-7-2015

Vorige week zaterdag, 13 juni, fietsten 6 Salt-Boemelleden een zware cyclo in de Vogezen, Les Trois Ballons.
Om vooraf al wat klimkilometers te maken togen 4 van de 6 donderdagmorgen al naar St.Maurice-sur-Moselle, onze uitvalsbasis, om aan het eind van de middag op de fiets te kunnen stappen voor een ‘opwarmrondje’.
Na de Ballon d’Alsace was de onbekende col ‘Le Petit-Drumont’ als tweede beklimming aan de beurt.
Wij benaderden de klim vanaf het westen. De weg leidt ons om Bussang heen en begint steeds steiler te worden, tot 10%. We slaan linksaf, het doodlopende weggetje in dat ons naar de Auberge Drumont wijst. Hier is het nog 5 km naar de top. Het blijft steil, sterker nog, het wordt nog steiler. Het groffe asfalt maakt het klimmen niet makkelijker. We klimmen door het bos. Het aantal haarspeldbochten is beperkt, meestentijds gaat de weg een beetje slingerend steil tegen de heuvel op. Vlak voor de top begint het plots te regenen, best lekker gezien de hoge temperatuur en de inspanningen die we moeten verrichten. Na een paar haarspelden is de top bereikt, op 1150 meter hoogte. We hebben hier een mooi uitzicht naar het zuiden. Honderd meter hoger staat een oriëntatietafel en moet het zicht veel weidser zijn. Voor ons eindigt de weg echter bij de auberge. Als iedereen boven is maken we nog een paar foto’s en dalen we af, terug naar St. Maurice.

Datum beklimming: 11-6-2015

(Bron profiel: Cyclingcols.com; Red.: Drumont is met een ‘t’ aan het eind, niet met een ‘d’).

Een van de mooiste uitzichtpunten in de zuidelijke Franse Alpen die op de fiets te bereiken zijn is het uitzicht vanaf de Mont Colombis.
Met een zondagse wandeling op de flanken van deze berg bezoeken we de karakteristieke ‘mademoiselles coiffées’, een soort aardpiramiden. Na de wandeling pak ik ‘nog even’ de fiets om ook via dat gezichtspunt de mademoiselles te bekijken en natuurlijk van het mooie uitzicht op de top te genieten, Nella met een goed boek achterlatend aan de voet van de berg.
De beklimming is 12,3 km lang, waarin een hoogteverschil van 1066 meter moet worden overwonnen. De top ligt op 1734 meter. Vanaf Remollon draai ik de eerste kilometers lekker warm. Daarna is het aanpoten wanneer de stijgingspercentages boven de 10 uitkomen. De weg is mal, maar van goede kwaliteit.
Vanaf Théus, het dorpje waar we de wandeling zijn begonnen, wordt het merkbaar steiler. Hier schakel ik met mijn tripel van de 30×19 naar 30×21. Enkele kilometers later passeer ik de parkeerplaats met het mooie uitzicht op de bijzondere mademoiselles. Daarna wordt het pas echt menens: De laatste 3 kilometers komen nauwelijks meer onder de 11 procent uit. Gelukkig heb ik nog een kransje 23 achter de hand. Langs de kant zie ik veel picknickende Fransen, en vlak voor de top is er een feest in de open lucht aan de gang. Ik bol uit op het laatste vlakke stukje naar het uitzichtpunt, slalommend langs de mensen die met de auto naar de top zijn gereden om samen met mij van het fantastische uitzicht te genieten.

Datum beklimming: 15-7-2012

Deze keer is de Puerto de las Palomas aan de beurt. Deze pas ligt in de buurt van Ronda in het Spaanse Andalusië.
In oktober van dit jaar besloot ik mijn fietsseizoen te beëindigen met een fietsreisje naar Andalusië. Ger de Heus runt sinds een aantal jaren een bedrijfje dat ‘Andalusië Fietsreizen’ heet. Pleisterplaats is het mooie Ronda. In voor- en najaar kun je daar terecht voor het maken van mooie toertjes. Een van die ritjes voert over de Puerto de las Palomas, de pas van de duiven letterlijk vertaald. De Ronde van Spanje is hier al meerdere malen gepasseerd.

Op mijn gehuurde Trek rijd ik op een zonnige ochtend Ronda uit, richting Montecorto.  Vanaf het stuwmeer, waar je nog redelijk vlak fietst, gaat de weg naar de pas linksaf en direct een stuk steiler omhoog. Rechts ligt het witte dorpje Zahara. De klim gaat rechtdoor, ik kies ervoor om even rond te kijken. De weg rechtsaf naar het centrum is steiler dan de weg naar de pas. Vanaf een pleintje kijk je richting stuwmeer en de witte plaatsjes daarachter. Prachtig!
Een kleine afdaling over een hobbelweggetje brengt me weer op de hoofdweg naar de pas. De hele weg naar de top is er bijna geen boom die je het uitzicht belemmert en heb je daarom voortdurend zicht op het stuwmeer. Na een stukje vals plat begint de klim pas echt met mooie haarspelden. Niet echt steil, maar wel met de allure van een echte col. Hier is het zoeken naar een goed ritme. Heb je dat eenmaal gevonden dan fiets je zo in dit prachtige decor naar de top.
Het bordje bovenop meldt dat ik op 1357 meter zit. Mijn hoogtemeter en de informatie op internet zeggen anders: Ik ben in een kleine 13 kilometer ruim 800 meter gestegen naar een hoogte van 1183 meter.
Dit was een van mijn laatste beklimmingen dit jaar, maar ontegenzeggelijk de mooiste!

Wie het blad ‘Fiets’ leest kent waarschijnlijk ook de rubriek ‘De onbekende col’, geschreven door Richard van Ameijden. Richard is een bergfietser pur sang en heeft al veel bekende cols beklommen.
Maar dus ook onbekende. In zijn rubriek kiest hij telkens een berg in een niet platgefietste streek, die voldoende uitdaging biedt voor een klimmer.
Als volger en navolger van Richard – ik heb inmiddels ook aardig wat beklimmingen op mijn palmares staan – wil ik hier ook regelmatig een onbekende col onder de loep nemen.
Deze keer is dat de Mont Bouquet. Op de kaart staat deze als ‘Guidon du Bouquet’, maar die naam kom je op de bordjes niet tegen.

De Mont Bouquet maakt ook onderdeel uit van de lijst van het ‘Brevet International de Grimpeurs’, zie www.challenge-big.eu.
De Mont Bouquet ligt ten oosten van Alès, in de Cevennen in het zuiden van Frankrijk. De top ligt op ‘maar’ 628 meter en de klim is ‘maar’ 4,6 kilometer lang. Op die afstand moeten evenwel 436 hoogtemeters worden overwonnen, dit betekent dat het gemiddeld stijgingspercentage 9,5% bedraagt.
Op een warme julidag van dit jaar draai ik vanuit Brouzet-les-Alès het smalle weggetje op waar ‘Mont Bouquet’ staat aangegeven. Het is meteen steil. Dat duurt enkele honderden meters, daarna vlakt de weg behoorlijk af. Het eerste stuk gaat nog tussen huizen door, daarna zie ik alleen nog maar bomen én het weerstation op de top. De klim is zeer onregelmatig. Vlakkere stukken en hele steile stukken wisselen elkaar af. Na 2 km krijg ik het eerste venijnige stuk te verwerken. Met mijn halve bergverzet – 34×23 is het kleinste dat ik heb, de Cevennen zijn immers de Alpen niet dacht ik – heb ik moeite mijn fiets recht te houden. Als dit stuk voorbij is wordt het nog even vlak, maar niet veel later wordt het weer zwaar. Dat blijft zo tot vlak bij de top. Op het laatste stukje geniet ik al een beetje van het uitzicht, dat helemaal op de top overweldigend is. Bij de oriëntatietafel laat ik een foto maken door een Belgisch echtpaar, dat lopend de top heeft bereikt. Daarna ‘zoef’ ik naar beneden, voorzichtig manoeuvrerend over de niet al te beste weg.