Fietsjaar 2023 werd een recordjaar.

Eind december stond de teller op meer dan 17.000 buitenkilometers. Kilometers gefietst op de Scott racefiets, de Giant gravelbike en de Trek endurancefiets, alsmede ruim 600 kilometer op een huurfiets op Gran Canaria. Op dat Canarisch eiland maakte ik mijn eerste buitenlandse kilometers én de nodige hoogtemeters, en dat al in de eerst week van maart. De openingstocht van mijn fietsclub in Zaltbommel moest toen nog komen.

In april/mei togen we sinds lange tijd weer met z’n tweeën naar het buitenland, dit keer naar de Ligurische kust ten westen van Genua, waar we mooie dagtochtjes maakten. In Piemonte reden we een tweedaagse van Alba naar Asti en terug, op en neer naar de bergdorpjes en langs de kale wijngaarden. Heel mooi!

Met een paar mooie tochten in Nederland en Duitsland in de achterzak (Limburgs Mooiste en een tweedaagse in de Eifel), wachtten in de zomer de echte bergen. Hoogste en ongetwijfeld zwaarste was de Col de la Loze, bekend uit de Tour.

Mijn geplande fietsvakantie in september op Corsica ging door gebrek aan deelname helaas niet door. In plaats daarvan kon ik nog inschrijven op een verkenningsreis van HiRoads met de gravelbike in Albanië. Dat heb ik geweten. Buiten dat het ontzettend mooi was, was het zo nu en dan ook onbegaanbaar door de grote stenen. Gelukkig was het overgrote deel goed te doen en konden we genieten van het landschap en het leven in de dorpjes die we aandeden.

Ook dit jaar was de Gooische 200 (gravelrit) weer mijn langste tocht van het jaar. Na weer een tweedaagse tocht, dit keer naar Goeree, luidde ik het jaar uit met nog wat leuke ritjes op de weg en door het bos. Gelukkig bleef dit jaar het malheur uit en kon ik mede daardoor afsluiten met het nieuwe record.