In de zomer van 2018 kampeerde ik enkele weken in de Franse Alpen. In de Savoie en Haute Savoie om precies te zijn. Na een weekje in Thônes verhuisden we naar Beaufort. Van daaruit kan je alle kanten op de bergen in. Ik fietste de Signal de Bisanne, de Col du Joly, de Col des Saisies, de Col du Pré, de Cormet de Roselend, de Col des Cyclotouristes… Door omstandigheden bleven we wat langer hangen in Beaufort dan oorspronkelijk de bedoeling was. Dat maakte de weg vrij om op de laatste dag van mijn verblijf tóch nog maar naar de Cormet d’Arêches te fietsen. Een col die ik de dagen daarvoor steeds uit de weg was gegaan. Niet omdat hij loodzwaar zou zijn, of te ver weg van de camping lag… Nee, het vooruitzicht dat de laatste 3 km onverhard zouden zijn weerhielden me. Zeker met de ervaringen van het jaar daarvoor met de Colle delle Finestre. Maar ja, de beklimming is wél opgenomen in de lange lijst van het Brevet International des Grimpeurs (BIG). Dus toch maar de weg naar de col ingeslagen.
Na een kilometertje inrijden vanaf de camping, bij het verlaten van Beaufort, begint de weg meteen flink te stijgen. Tot even voorbij Arêches volgt de col dezelfde weg als de beklimming van de Col du Pré. Hier fietsten een week geleden de Tourprofs nog omhoog. Pittig, maar niet steil. Vlak voor Arêches vlakt de klim sterk af. Het is hier gewoon vlak! Dat duurt echter niet lang. Nog in het dorp slingert de weg weer in haarspelden omhoog. Vlak voor de afslag naar de Col du Pré gaat het goede asfalt even over in losliggend grind. Ik volg de borden naar de Barrage de Saint-Guérin. Hier waren we een aantal dagen geleden al met de auto om te wandelen. Ik herinner me de weg als een niet al te steile weg, zonder bochten. Dat laatste klopt. Maar steil is ie daarentegen wel! Als ik bijna vlak voor de immense stuwdam ben komt er eindelijk een bocht, en nog een, die me tot boven de dam brengen. Op een bordje word ik gefeliciteerd met mijn prestatie dat ik fietsend de stuwdam heb bereikt. Ik wil en moet echter verder. Naar links takt zich een weggetje af dat slingerend de bergen in gaat. Vrij snel daalt de weg een aantal honderden meters. Daarna gaat de weg weer vrij steil omhoog. En dan houdt het asfalt op. Gelukkig wordt deze pas veel bereden door 4×4’s en motoren, waardoor de stenen en steentjes redelijk zijn ingereden. Ik laveer van links naar rechts, zoekend naar de beste stroken. In een bocht sta ik bijna stil. Met een gangetje van 8-9 km/uur worstel ik me omhoog. Ik passeer het mooie Lac des Fées, de bestemming van onze wandeling van eerder in de week. Het wordt iets vlakker, maar hier liggen de stenen juist losser. Het uitzicht op het stuwmeer, inmiddels ver beneden me, is fantastisch. Nog een paar honderd meter…. Gehaald! Ik zet mijn fiets voor het houten colbord. 2107 meter, zo hoog is het hier, lees ik. De eenzame wandelaar die ik hier tref laat ik mijn overwinning vastleggen.
Ook de andere kant van de col is deels onverhard. Met voldoende tijd en moed kan je een mooi rondje maken. Ik kies voor de weg terug. Het dalen gaat net iets sneller dan het klimmen. Heelhuids bereik ik het asfalt weer. Nu is het verder lekker dalen! (op dat ene stukje na, inderdaad, oplettende lezer!)

Datum beklimming: 25 juli 2018