Deze keer is de Puerto de las Palomas aan de beurt. Deze pas ligt in de buurt van Ronda in het Spaanse Andalusië.
In oktober van dit jaar besloot ik mijn fietsseizoen te beëindigen met een fietsreisje naar Andalusië. Ger de Heus runt sinds een aantal jaren een bedrijfje dat ‘Andalusië Fietsreizen’ heet. Pleisterplaats is het mooie Ronda. In voor- en najaar kun je daar terecht voor het maken van mooie toertjes. Een van die ritjes voert over de Puerto de las Palomas, de pas van de duiven letterlijk vertaald. De Ronde van Spanje is hier al meerdere malen gepasseerd.

Op mijn gehuurde Trek rijd ik op een zonnige ochtend Ronda uit, richting Montecorto.  Vanaf het stuwmeer, waar je nog redelijk vlak fietst, gaat de weg naar de pas linksaf en direct een stuk steiler omhoog. Rechts ligt het witte dorpje Zahara. De klim gaat rechtdoor, ik kies ervoor om even rond te kijken. De weg rechtsaf naar het centrum is steiler dan de weg naar de pas. Vanaf een pleintje kijk je richting stuwmeer en de witte plaatsjes daarachter. Prachtig!
Een kleine afdaling over een hobbelweggetje brengt me weer op de hoofdweg naar de pas. De hele weg naar de top is er bijna geen boom die je het uitzicht belemmert en heb je daarom voortdurend zicht op het stuwmeer. Na een stukje vals plat begint de klim pas echt met mooie haarspelden. Niet echt steil, maar wel met de allure van een echte col. Hier is het zoeken naar een goed ritme. Heb je dat eenmaal gevonden dan fiets je zo in dit prachtige decor naar de top.
Het bordje bovenop meldt dat ik op 1357 meter zit. Mijn hoogtemeter en de informatie op internet zeggen anders: Ik ben in een kleine 13 kilometer ruim 800 meter gestegen naar een hoogte van 1183 meter.
Dit was een van mijn laatste beklimmingen dit jaar, maar ontegenzeggelijk de mooiste!

Wie het blad ‘Fiets’ leest kent waarschijnlijk ook de rubriek ‘De onbekende col’, geschreven door Richard van Ameijden. Richard is een bergfietser pur sang en heeft al veel bekende cols beklommen.
Maar dus ook onbekende. In zijn rubriek kiest hij telkens een berg in een niet platgefietste streek, die voldoende uitdaging biedt voor een klimmer.
Als volger en navolger van Richard – ik heb inmiddels ook aardig wat beklimmingen op mijn palmares staan – wil ik hier ook regelmatig een onbekende col onder de loep nemen.
Deze keer is dat de Mont Bouquet. Op de kaart staat deze als ‘Guidon du Bouquet’, maar die naam kom je op de bordjes niet tegen.

De Mont Bouquet maakt ook onderdeel uit van de lijst van het ‘Brevet International de Grimpeurs’, zie www.challenge-big.eu.
De Mont Bouquet ligt ten oosten van Alès, in de Cevennen in het zuiden van Frankrijk. De top ligt op ‘maar’ 628 meter en de klim is ‘maar’ 4,6 kilometer lang. Op die afstand moeten evenwel 436 hoogtemeters worden overwonnen, dit betekent dat het gemiddeld stijgingspercentage 9,5% bedraagt.
Op een warme julidag van dit jaar draai ik vanuit Brouzet-les-Alès het smalle weggetje op waar ‘Mont Bouquet’ staat aangegeven. Het is meteen steil. Dat duurt enkele honderden meters, daarna vlakt de weg behoorlijk af. Het eerste stuk gaat nog tussen huizen door, daarna zie ik alleen nog maar bomen én het weerstation op de top. De klim is zeer onregelmatig. Vlakkere stukken en hele steile stukken wisselen elkaar af. Na 2 km krijg ik het eerste venijnige stuk te verwerken. Met mijn halve bergverzet – 34×23 is het kleinste dat ik heb, de Cevennen zijn immers de Alpen niet dacht ik – heb ik moeite mijn fiets recht te houden. Als dit stuk voorbij is wordt het nog even vlak, maar niet veel later wordt het weer zwaar. Dat blijft zo tot vlak bij de top. Op het laatste stukje geniet ik al een beetje van het uitzicht, dat helemaal op de top overweldigend is. Bij de oriëntatietafel laat ik een foto maken door een Belgisch echtpaar, dat lopend de top heeft bereikt. Daarna ‘zoef’ ik naar beneden, voorzichtig manoeuvrerend over de niet al te beste weg.